کنشگری فراگیر (ماژول ۵ – بخش ۵)

در علم، دانۀ برف، پدیدۀ جالبی است، زیرا یکی از قوی‌ترین ساختارهایی است که علم کشف کرده است. شما نیز می‌توانید چنین ساختار نیرومندی بسازید. یک تیم هسته‌ای می‌سازید و سپس با روابط کلیدی‌ای که با دیگران دارید، آن را گسترش می‌دهید. اتفاق خوبی که می‌افتد، آن است که می‌توانید تیم را مداوم گسترش دهید و این بدان معناست که هم ساختار مرکزیِ نیرومندی برای اجرای PDIA می‌سازید و هم ساختاری با روابط گسترده که می‌توانید افراد بسیاری را به همکاری فرابخوانید. در جریان کار، برخی روابط، مستحکم و برخی سست می‌شوند اما بدین ترتیب، هم یک ساختار می‌سازید و هم تیمی دارید که کوچک و چابک است.

محمد ملکی

هنگام تیم‌سازی، یکی از مواردی که باید به آن توجه داشت، اندازۀ تیم است. تیم نباید خیلی بزرگ باشد. تیمِ پنج الی هفت نفره کافی است. گرچه به خاطر مشکلات زیادی که دارید، به دنبال PDIA می‌روید، اما این کار، بسیار دشوار است، زیرا با سازمان‌های زیاد و مسئولان آن سازمان‌ها، مقامات دولتی و نظایر این‌ها سر و کار خواهید داشت. یکی از دلایل روی‌آوردن افراد به PDIA، وجود این کنشگران متفاوت است. حالا پرسش آن است که با تیمی پنج الی هفت نفره، چه کاری می‌توان کرد، [به ویژه که] اغلب اوقات، مقامات دولتی می‌گویند که با پنج الی هفت نفر نمی‌توانید کاری از پیش ببرید، تیمی ۲۰ نفره بسازید. پاسخ ما این است که با ۲۰ نفر عضو نمی‌توان تیمی چابک داشت. پس چه کار باید کرد؟ ما استراتژی‌ای تدوین کرده‌ایم به نام «استراتژی دانه‌برفی». بر اساس این استراتژی، شما تیمی پنج الی هفت نفره می‌سازید. می‌توانید تعداد را کمی تغییر دهید اما نه خیلی زیاد، زیرا تیم‌تان تا حد ممکن باید یکپارچه باشد و اعضای تیم، روابط نیرومندی با هم داشته باشند.

اما استراتژی کنشگری شما، به این‌جا ختم نمی‌شود. در جریان کار، تیم‌ها می‌گویند که برای آنکه شناخت بهتری از مسئله کسب کنیم، باید از فلان جا، اطلاعات بگیریم. یکی از اعضا که او را فردِ الف می‌نامیم، می‌گوید من کسی را می‌شناسم که به آن جا دسترسی دارد. آن فرد می‌گوید من خودم این اطلاعات را ندارم اما کسی را می‌شناسم که دارد. این فرد هم می‌گوید من این اطلاعات را دارم اما این فرد، اطلاعات خوبی دارد. ما می‌گوییم چطور می‌توانیم از این اطلاعات استفاده کنیم و کس دیگری را وارد حلقۀ تیم کنیم. در این صورت، چه اتفاقی می‌افتد؟ ما یک نقطۀ اتصال درست کرده‌ایم و می‌توانیم افراد دیگری را وارد تیم کنیم. اجباری به این نیست که آن‌ها در تیم حضور داشته باشند بلکه خودشان می‌توانند تیم‌های مجزایی بسازند و ما می‌توانیم همراه با آن‌ها، شبکه‌ای بزرگ بسازیم که شبیه به دانۀ برف می‌شود.

در علم، دانۀ برف، پدیدۀ جالبی است، زیرا یکی از قوی‌ترین ساختارهایی است که علم کشف کرده است. شما نیز می‌توانید چنین ساختار نیرومندی بسازید. یک تیم هسته‌ای می‌سازید و سپس با روابط کلیدی‌ای که با دیگران دارید، آن را گسترش می‌دهید. اتفاق خوبی که می‌افتد، آن است که می‌توانید تیم را مداوم گسترش دهید و این بدان معناست که هم ساختار مرکزیِ نیرومندی برای اجرای PDIA می‌سازید و هم ساختاری با روابط گسترده که می‌توانید افراد بسیاری را به همکاری فرابخوانید. در جریان کار، برخی روابط، مستحکم و برخی سست می‌شوند اما بدین ترتیب، هم یک ساختار می‌سازید و هم تیمی دارید که کوچک و چابک است.

مطالب مرتبط:

چارچوب پژوهشی: منطقی بودن نه صرفاً در چارچوب بودن (ماژول ۹- بخش ۲) رقابت بر سر اختیارات (ماژول ۷- بخش ۵) تدوین مسائلی که واجد اهمیت هستند (ماژول ۶- بخش ۴) نقطۀ آغاز کنشگری (ماژول ۵ – بخش ۳) تیم‌سازی (ماژول ۵ – بخش ۴) رهبر چه کسی است؟ (ماژول ۵ – بخش ۱)