نویسندگان مدلی از یک بازی پویا بین دولت و جامعه مدنی را ارائه می‌کنند که متناسب با شرایط اولیه سه تعادل مختلف «آزادی»، «هرج و مرج» و «استبداد» را در نهایت تولید می‌کند. نویسندگان نشان می‌دهند که در تعادل «آزادی»، دولت و جامعه مدنی هر دو انگیزه دارند که مرتب بر ظرفیت‌های خود اضافه کنند تا از رقیب عقب نمانند و در نتیجه جامعه در یک مسیر پویای رشد ظرفیت نهادها قرار می‌گیرد. در دو تعادل دیگر، چون تهدید رقیب جدی و قوی نیست، انگیزه طرف غالب برای ارتقاء ظرفیت‌ها کم‌تر است. از طرف دیگر وقتی قابلیت جامعه برای نظارت بر دولت بالا است (مثال یونان باستان یا انگلیس)، جامعه از پا گرفتن دولت قوی و موثر استقبال می‌کند چون می‌‌داند که در صورت لزوم قابلیت «مهار» دولت را هم دارد.
برگرفته از یادداشت حامد قدوسی
بدون دیدگاه