حکمرانی شبکهای ناظر بر به کارگیری ظرفیتهای جامعهی مدنی ـ نهادها و سازمانهای مردمنهاد ـ است که در اصلاح و بهبود شیوهی حکمرانی و ارتقاء ظرفیتهای آن کاربرد دارد. فرض اصلی در حکمرانی شبکهای این است که جامعهی کاملاً دموکراتی وجود دارد و در آن هرکس میتواند بر حاکمیت اثرگذار باشد. در تحلیل حکمرانی شبکهای موفق چهار مولفه اعتماد، اجماع، اندازه و توانمندی بررسی میشود.
توانمندسازی جامعه و حاکمیت ایدهی تقویت همزمان ظرفیتهای جامعه و حاکمیت را برای توسعه مدنظر دارد. برای توسعهی پایدار نیازمند حضور همزمان جامعه و دولت قوی هستیم؛ ضعف و خلل در هر یک از این دو طرف، باعث شکنندگی مسیر توسعه میشود؛ توسعهی آمرانه و دولتمحور همان اندازه در معرض بیثباتی است که توسعهی اجتماعمحور در فقدان دولت قوی.
بدون دیدگاه