در پاسخ به مسائل توسعه می‌توان دو نوع نگاه مسئله‌محور و راه‌حل‌محور را از یکدیگر تمییز داد. این دو رویکرد در جدول به شکل اغراق شده و ساده‌سازی شده توصیف شده‌اند و روشن است که جزئیات زیاد دیگری وجود دارد. اگرچه ممکن است در نگاه اول نام رویکرد راه‌حل‌محور و رهبرمحور (SLDC) آشنا به نظر نرسند اما عناصری ضمنی از این رویکرد به تغییرات را می‌توان در نظریات سنتی و غالب و در نظریات جدید توسعه مشاهده کرد. روایت SLDC ساده است: یک راه‌حل مشخص که توسط فردی معین و در زمانی خاص اتخاذ می‌شود و سپس از طریق سیستم به پیش رانده می‌شود. روایت PDIA پیچیده‌تر است: تغییرات تدریجی و تکرارشونده در شیوه تعامل عاملان. این تعامل‌های جدید، ایده‌ها و مداخله‌های جدیدی تولید می‌کنند که تاثیرگذاری آن‌ها را به مرور زمان افزایش می‌دهند و توسط مجموعه گسترده‌ای از رهبران پرورش داده می‌شوند.
زمانی که راه حل یک مشکل مشخص باشد و مسیر اجرایی ساختن راه‌حل‌ها خطی و قابل پیش‌بینی باشد، می‌توان سیاست‌ها را مطابق با دستورهایی از بالا به پایین ابلاغ و پیاده‌سازی کرد. در مشکلات توسعه‌ای با سطوح پایین پیچیدگی می‌توان مشکلات را به این شکل حل کرد. اما اگر مشکلات به اندازه‌ای پیچیده باشند که ابعاد ناشناخته‌ای داشته باشند و در برابر راه‌حل‌ها مقاومت وجود داشته باشند، چنین رویکردی کارا نخواهد بود. حکومت‌های توانمند و با ظرفیت بالا می‌توانند به طور موثری به چنین مشکلات پیچیده‌ای رسیدگی کنند. این مشکلات به تعاملات، خلاقیت و قابلیت انطابق بیشتر در سراسر فرآیند پیاده‌سازی نیاز دارند تا راه‌حل‌های خاص و منحصر به فرد برای مشکلات پیدا شوند و مطابق با زمینه، تطبیق داده شوند. اصلاح‌طلبان موفق در بستر چنین زمین مبارزه آشفته‌ای که دائما در حال تحول است، مسیری را پیش می‌گیرند که شامل فرآیندهایی منعطف می‌شوند که نقش‌آفرینان متعددی را در مسیر همراه می‌سازند و بازخوردهای منظمی در مورد پیشرفت کارها و رویه‌هایی که نیاز به تغییر دارند، ارائه می‌دهند.
منبع:
- https://www.oxfordhandbooks.com/view/10.1093/oxfordhb/9780199845156.001.0001/oxfordhb-9780199845156-e-34
- Andrews, M. (2018). How Do Governments Build Capabilities to Do Great Things?. In The Oxford Handbook of the Politics of Development.
