رهیافت PDIA نسبت به توانمندسازی حکومت، برخاسته از دریافت کارورزان/دانشگاهیان (یا کارورزان دانشگاهی) بود که اعتقاد داشتند (الف) توانایی اجرایی یک سازمان اگرچه مهم‌تر از اتخاذ سیاست‌ها یا طراحی برنامه‌های جدید نیست، اما کلید موفقیت آن سازمان است و (ب) مدل‌های موجود برای توانمندسازی در بخش عمومی، چه در جریان‌های اصلی دانشگاهی و چه در عمل، ناکارآمد بودند. ما این مورد اخیر را به‌اختصار «درماندگی مفرط» می‌نامیم: حتی هنگامی‌که مردم از اهمیت توانمندسازی حکومت آگاه‌اند و در پروژه‌ها، برنامه‌ها و سیاست‌ها مشارکت کرده و دراین‌باره تلاش می‌کنند، شرایط بالفعل نشان‌گر آن است که توانمندی حکومت _دست‌کم از جهت تمامی معیارهای استاندارد_ یا پیشرفتی نداشته یا پیشرفت آن اندک است.
ایده‌ی رهیافتی جدید، یا شاید بتوان گفت رهیافتی از بیخ و بن بدیع مانند انطباق تکرارشوندۀ مسئله‌محور (PDIA)، نشأت‌گرفته از میلی برای راه‌اندازی یک جریان زودگذر و مُدِ روز نبود، بلکه از این دریافت ناشی می‌شد که عدم‌موفقیت رهیافت‌های موجود در جزئیات آن‌ها نهفته نیست. ناکارآمدی رهیافت‌های موجود در توانمندسازی حکومت، به دلیل چند نقص جزئی در شیوه‌ی اجرای این روش‌ها نبود، بلکه شکست آن‌ها به این خاطر بود که ایده‌های کلیدی راجع به چگونگی _و درواقع حتی چیستی_ توانمندسازی تفصیل نایافته بودند و اغلب به غلط درک شده بودند.
جداول «درماندگی مفرط» در کتاب ما در سال ۲۰۱۷، با توجه به فاصله‌ی زمانی طولانی میان تحقیق و انتشار کتاب، بر مبنای داده‌های محلی تا سال ۲۰۱۲ بود که اکنون ۸ سال از آن می‌گذرد. از این رو من به این جداول بازگشتم و جدول ۱ کتاب، جدول “درماندگی مفرط” را با استفاده از دو منبع به روز کردم: شاخص کیفیت حکومت (با اقتباس از گروه بین المللی ریسک کشوری) از وب‌سایت کیفیت حکومت و سه مورد از شاخص‌های توانمندی حکومت با استفاده از شاخص‌های حکمرانی جهانی. بدین‌ترتیب داده‌های درماندگی مفرط تا سال ۲۰۱۸ (آخرین داده‌های موجود) به‌روزرسانی شد. شوربختانه یافته‌ها همان هستند که بودند.
چنان‌چه نمودار شماره یک نشان می‌دهد، سطح معمول «کیفیت حکومت» (که بر مبنای ترکیبی از حاکمیت قانون، کارآمدی بوروکراتیک و کنترل فساد سنجیده شده است) در سال ۲۰۱۸ نسبت به ۱۹۹۶ قدری فروکش کرده است.
این بدان معناست که کشورهای درحال‌توسعه با دنیایی با پیچیدگی های بزرگ‌تر، درهم‌تنیدگی بیشتر _و شوک‌های جدید و غیرمنتظره ای نظیر COVID-19_ سروکار دارند، اما توانمندی آن‌ها مشابه دو دهه‌ی گذشته یا حتی از آن نیز کمتر است. امروز ضرورت دستیابی به رهیافت‌های جدید برای مسائل کشورهای درحال‌توسعه از هر زمان بیشتر است.
جزئیات در مورد داده‌ها، روش‌ها، نتایج (جدول به‌روزشده‌ی شماره یک) _و نمودارهایی که داده‌های موجود برای هر کشور را نشان می‌دهد_ در اینجا قابل دستیابی هستند.
منبع:
وبلاگ توانمندسازی حکومت مدرسۀ کندی دانشگاه هاروارد
https://buildingstatecapability.com/2020/06/03/the-big-stuck-updated/
مترجم: آرش گیاهچی
