با شیوع کویید-۱۹ در جهان و تایید سازمان بهداشت جهانی مبنی بر وضعیت پاندمیک (عالم‌گیری) کشورهای مختلف برنامه‌های گسترده‌ای برای مواجهه با آن تدارک دیدند. در این میان برخی کشورها توانستند به صورت موفقیت‌آمیزتری این بحران را مدیریت کنند. با توجه به اینکه وضعیت عالم‌گیری برای اکثر کشورهای جهان موقعیتی ناشناخته بود و از طرف دیگر پیامدهای گسترده‌ای در حوزه‌های بهداشتی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی داشت؛ اندیشکده‌ها و موسسات مطالعاتی حوزه سیاست‌گذاری عمومی شروع به تولید گزارش‌ها، مقالات و خلاصه‌های سیاستی درباره مواجهه با این عالم‌گیری کردند.
بخش گسترده‌ای از اقدامات این موسسات به رصد سیاست‌های کشورهای مختلف جهان، انتخاب بهترین سیاست‌های اتخاذ شده و معرفی آن به سیاست‌گذاران اختصاص داده شد. حجم گسترده گزارش‌های تولید شده و ارائه بسته‌های سیاستی یک‌شکل به سیاست‌گذاران منجر به افزایش خطر «آبشار اطلاعاتی» می‌شود. در این نوع خطا به دلیل آنکه تعداد زیادی از افراد (یا کشورها) تصمیمی یکسان می‌گیرند، و یا تعداد زیادی از گزارش‌ها برخی سیاست‌ها را موفق ارزیابی می‌کنند، سیاست‌گذاران دچار خطای آبشار اطلاعاتی شده و بدون توجه به سایر مولفه‌ها و بافت اجتماعی سیاست‌هایی اشتباه را اتخاذ می‌کنند.
ویدئوی پیش‌رو با بررسی سیاست‌های سه کشور چین، کره جنوبی و آلمان به طرح این موضوع می‌پردازد که اگرچه هر سه این کشورها بر اساس آمار رسمی بسیار موفق عمل کرده‌اند، اما هرکدام از آنها سیاست‌های بسیار متفاوتی اتخاذ کرده‌اند که مبتنی بر توانایی‌ها و بافت اجتماعی آن کشور است. این کلیپ به سیاست‌گذاران و پژوهشگران یادآوری می‌کند هر سیاست موفقی در نقاط دیگر جهان به موفقیت در ایران نیز منجر نخواهد شد.
