ایران به عنوان یکی از چند کشور اول جهان از نظر مواجهه با بلایای طبیعی است. چگونگی برخورد با این حوادث پیش و پس از رویدادشان برای آنکه جامعه آسیب‌دیده در سریع ترین زمان ممکن از موقعیت بحرانی خارج شده و به وضعیت عادی بازگردد و بتواند خود را بازسازی نماید، موضوعی بسیار پیچیده است. سازمان ملل متحد از اوایل قرن جاری بر مفهوم تاب‌آورسازی جوامع در مقابل حوادث گوناگون و از جمله بلایای طبیعی را مطرح نمود و در گزارش توسعه انسانی سال ۲۰۱۴ تاب‌آورسازی جوامع را یکی از مهم ترین راه‌های دستیابی آنها به توسعه پایدار و کاهش آسیب‌پذیری قلمداد کرد. تاب‌آورسازی به معنای ایجاد شرایطی است که یک جامعه پس از مواجهه با بحران این توانایی را داشته باشد که از جهات گوناگون خود را بازیابی و بازسازی نماید و در کوتاه‌ترین زمان و با کمترین هزینه ممکن به وضعیت عادی بازگردد.
