سه جانبه‌گرایی در چارچوب سنت فکری گفتگوی اجتماعی تبدیل به شعار سازمان بین‌المللی کار شده است و اساس اولیه آن «وجود سازماندهی نیروهای اجتماعی» است. به عبارت دیگر، تصمیم‌گیری در مورد مسائل مهم اقتصادی، اجتماعی و سیاسی باید نتیجه گفتگو و مذاکره نمایندگان کارگران و کارفرمایان با دولت باشد. موضوع سه جانبه‌گرایی نه تنها حل و فصل منافع متضاد و متفاوت است بلکه می‌تواند سیاست‌های ملی و قانون‌گذاری نیز باشد، در صورتی که در ایران سه جانبه‌گرایی تنها به شورای دستمزد و مسائل کار محدود است که آن هم در سایه قدرت یکه تاز دولت تشکیل می‌شود.
